што неабходна найперш высветліць, каб вызначыць разам ці праз злучок пісаць складаны прыметнік?

яшчэ летняе сонца толькі-толькі выглядала першымі праменямі з-за далягляду...Неўзабаве праз нейкія пятнаццаць-дваццаць хвілін луг уквеціўся людскімі постацямі і свежыя духмяныя пракосы роўныя і шырокія ляглі ў поперак яго. Часам каса ўзнятая кім-сьці каб памянціць так адлюстоувала сонца, што здавалася нібыта яркая маланка пранізвала паветра над лугом.
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта схіліўшы амаль да зямлі ядраныя вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бора гарачы водар смалы змешанай з хмельным пахам спелай збажыны і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі не спяшаючыся збяглі з узгорку набягалі адна на адну і разбіваючыся ў нізіне адступалі назад заспакоеныя на нейкі момант.

усмихнулася, кали убачыла_як у яе унучки ходзяць руки, месячы цеста.

2. Каб хлопчык трохи падцягнууся _ настауница параила часцей писаць дыктанты дома.

3. А вы чули, што _ кали хто наглядзицца у азёрную паду и памыецца ею, дак прыгажэйшым становицца.

4. ад бярозы, што пад ветрам раз пораз прыпадала да окна _ адарвауся и прылип жоуты лясток...

5. Кали сцихаюць самалёты, чуваць, як клепяць у вёсцы косы, бразгаюць у некага ля студни вёдры _ и кадахчуць на усё горла куры.

Не выйшаў ты і ў гэты раз


Мяне спаткаць, паднесці рэчы...


Ля весніц, толькі зноў твой вяз


Крануў галінкамі за плечы.


Ты мне не падасі рукі,


Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.


Ці бачыш, вырас сын які?


Скажы хоць слова для прывета.


А я... чакаў з усіх дарог


Цябе ў сорак чацвёртым... летам


Калоны ні адной не мог


Я прапусціць з ахапкам кветак.


Хацелася пачуць: "Сынок..."


Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"


Бацькоўскім быў мне кожны крок…


Усё ішлі, ішлі салдаты...


Каторы раз сыходзіў снег...


Дамоў вярнуліся суседзі.


Я кожнаму насустрач бег


І чуў кароткае: "Прыедзе..."


Калі ў крыўдзе мне сябры


Гразіліся бацькамі,


Тады хацелася наўзрыд


Заплакаць шчырымі слязамі.


Не плакаў я - усім на злосць.


Бо ў хаце быў адзін - мужчына.


Не йшоў ты...


Маці маладосць


Глыбей заворвалі маршчыны.


І зараз еду я здалёк,


Чакаю ўсё - зайду, а маці


Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?


Вось наша ўся сямейка ў хаце..."


Паверыць цяжка мне таму,


Што больш не прыйдзеш ты дадому.


А шапку я заўжды здыму


Перад магілай невядомай.