пожалуйста!!

чалавека, падзеи и час у их непарыуных сувязях, канфликтах и супярэчнасцях. У рамане «Людзі на балоце» I. Мележ стварыў цэлы шэраг вобразаў, якія надоўга застаюцца ў памяці. Яны ўражваюць чытача сваёй праўдзівасцю і непаўторнасцю. Адны з іх з'яўляюцца для нас прыкладам сапраўднага кахання, другія — вучаць беражлівым адносінам да зямлі і да таго, што створана рукамі чалавека.

Да апошніх адносіцца Васіль Дзятлік — адзін з галоўных герояў рамана “Людзи на балоце”. Калі мы ўпершыню знаёмімся з Васілём, ён яшчэ амаль падлетак и гэта відаць па яго паводзінах. Ен злуецца на сваю маці за тое, што яна ўсё яшчэ лічыць яго дзіцём. А яму ж так хочацца выглядаць дарослым і быць у хаце за гаспадара. Праўда, ён і ёсць гаспадар, бо з мужчын у хаце толькі стары і ўжо знямоглы дзед ды малы брат, адзін ужо выбіўся з сіл, а другі яшчэ іх не набраўся. ". Ён жыве ў беднай сям'і з маці, старым дзедам і малодшым братам Валодзькам (бацька загінуў на імперыялістычнай вайне). Таму на худыя плечы хлапчука (адзінага работніка ў сям'і) кладуцца клопаты па гаспадарцы. У партрэтнай замалёўцы Васіля падкрэсліваецца яго панурасць, засцярожанасць, супярэчлівасць характару. Нават вочы яго былі рознымі: адно, "як вада, светлае, а другое, як жалудок". З дзяцінства ў характары Васіля выспяваюць рысы сапраўднага гаспадара, які не толькі не баіцца цяжкай працы, але і знаходзіць у ёй сапраўднае задавальненне і асалоду. У працы, якая з'яўлялася маральна-філасофскай асновай вобраза Васіля, раскрываецца прыгажосць душы, характара героя.

Пасля рэдзенькага туману зранку млеу пагодны дзень,мякчэла,схилиушыся на вечар,сухое сонца.

Мне очень запомнился первое сентября этого учебного года, ведь для меня он был последним. Теперь я больше не зайду в двери гимназии как ученица, не услышу теплых напутственных слов от директора,завуча и классного руководителя, не буду рассказывать подружкам ,где я была и что увидела. Также у меня не будет больше возможности слушать о летних приключениях моих одноклассников и услышать звонка, оповещающего о перемене... Для меня первое сентября был не только Днем Знаний , но и днем, когда я вступала в противостояние с нелегкими,учебными днями и впервые за лето видела моих отдохнувших,загоревших и повзрослевших одноклассников,.Для меня это было немаловажно , так как я ,скажу искренне,очень люблю их.Я до сих пор помню, как однажды ,первого сентября, мама привела меня в школу в первый раз , как было немного страшно и безумно интересно. Для многих учеников первое сентября - обычный день , который означает начало учебного года, но только в одиннадцатом классе ты действительно понимаешь значимость этого праздника. Ведь за 11 лет школа стала твоим вторым домом, а твой класс-второй семьей. Мама однажды сказала , что когда ты будешь заканчивать школу, то почувствуешь всю теплоту чувств к родной школе. Действительно , она была права. Именно сейчас я стала это понимать.

Нужно определить в тексте (размещу ниже):стыль тэксту, мэты ужыванна, сфера выкарыстання ,стылявыя рысы, моуныя сродкi,жанр,способ сувязи сказау.

Хвiлiна памяцi.хвiлiна вялiкага маучання.Хвялiна усхвалявання успамiнау для тых ,у каго у душы i памяцi у гэты момант не цiшыня,а аглушальныя грымоты выбухау,кулеметныя чэргi,бразганне танкавых гусенiц i -"Ура-а-а!" Магутным шматгалосы заклiк,якi вядзе наперад,у атаку...
Гляджу на вэтэранау.Цяпер перад вачыма гэтых немаладых ужо людзей,яз кiнакадры,усплываюць падзеi,якiя учэпiста трымае памяць:першы бой,небяспечныя пераходы,наступленн,атакi,твары таварышау.Тых,хто,не шкадуючы уласнага жыцця,ратавау жыццё айчыны.Яны так i засталiся маладымi.Iм накiравана быць такiмi вечна,пакуль жыве наша памяць.
(Т.Курыла)