Рассуждение пословицы про людей на белорусском языке. Напишите поссловицу про людей на белорусском языке и как вы её понимаете)
5-9 класс
|
Прыказка: "Як баба да дзеда, так i дзед да бабы".
Гэта прыказка адлюстроўвае залатое правіла: адносся да іншых людзей так, як хочаш, каб яны да цябе адносіліся.
І сапраўды, якім бы не быў ты харошым чалавекам, вельмі цяжка быць добрым і шчырым з людзьмі, якія з табою дрэнна абыходзяцца, крыўдзяць цябе. Так і хочацца адказаць тым самым.
І наадварот, калі чалавек да цябе з усёю душою, ты таксама, хочаш ці не хочаш, пачынаеш добра да яго адносіцца.
Замкнутае кола: да цябе дрэнна - ты дрэнна, да цябе добра - ты добра.
Вось і атрымліваецца: як баба да дзеда, так і дзед да бабы. Толькі на месце дзеда і бабы можа апынуцца кожны з нас.
Другие вопросы из категории
1 Пра маё заданне (не,нi)хто (не,нi)чога (не,нi)сказау,быццам я (не,нi)куды (не,нi)хадзiла,усе ведалi,што у сувязных (не,нi)пра што распытваць (не,нi)льга.2Не,нi)з месца ! - загрымеу букрэй у святлiцы.3Слова,дум (не,нi)хто (не,нi)звяжа .4 Цiха, так цiха- (не,нi)ветру,(не,нi)шуму .5 Дзе б я (не,нi) быу ,што б (не,нi)рабiу,-на поуначы, на усходзе.-край,дзе радзiуся,дзе любiу,з вачэй маiх (не,нi)сходзiць.
Читайте также
болит голова, удивляться чему, не удивительно, на этих днях, топить печь, минуты три, в другой раз.
Например: благодарю вас - дзякую вам, жениться на ком - ажаніцца з кім, посмеяться над кем - пасмяяцца з каго
Заранее спасибо!
Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."
Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.