Придумайте текст на белорусском языке навуковага стылю с личэбниками (5 предложений)
5-9 класс
|
Насельніцтва Рэспублікі Беларусь складае дзевяць мільёнаў чалавек. Натуральнае змяншэнне летась склала сем тысяч чалавек. Найвялікшая колькасць насельніцтва ў Мінскай вобласці - тры мільёна чалавек. Летась нарадзілася сто васямнаццаць тысяч дзяцей, памерла – сто дваццаць пяць людзей. У цэлым па краіне лік нябожчыкаў перавысіў лік народжаных на шэсць адсоткаў.
Сказка пра неба на бел мове
Другие вопросы из категории
Читайте также
вяликага горада.Тады Каця была цихай,хударлявай дзяучынкай.Яе вяликия,крыху сумныя вочы зусим па-даросламу глядзели на свет. За хатай пачынауся луг.Ён адразу пакликау малую да сябе,дау ёй мноства цикавых забау. У той дзень Каця ужо сабралася дамоу,як зауважыла над галавой маленькую шэрую птушачку,якая чамусьци кинулася ёй пад ноги у высокую траву.Ци не хворая яна?-падумала Каця. Птушка была не хворая.Высока над лугам кружыу вялизны каршун.Каця здагадалася,што драпежник хацеу схапиць бездапаможнае птушанё,и прыкрыла яго сваёй хусткай. З тае пары Каця ужо ведала,што не усё у прыродзе так лагодна и хораша,як здаецца. ЗАДАНИЯ: 1.Вызначце тып тэксту.Адказ абгрунтуйце. 2.Вызначце стыль тэксту.Дайце тэксту загаловак. 3.Напишице азначэнне прыслоуя.Прывядзице прыклады. 4.Пазначце над прыслоуями их разрад па значэнни. 5.Выканайце марфалагичны и словаутваральны разбор слова чамусьци,адразу.
болит голова, удивляться чему, не удивительно, на этих днях, топить печь, минуты три, в другой раз.
Например: благодарю вас - дзякую вам, жениться на ком - ажаніцца з кім, посмеяться над кем - пасмяяцца з каго
Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."
Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.