Што на лугах квитнеюць ..... ...... .....
5-9 класс
|
РАМОНКИ ВАСИЛЬКИ ЗВАНОЧКИ
Другие вопросы из категории
(даеш або як?) помогите плиз!
Заранее спасибо!)))
кипиць ( вада, работа), светлыя ( валасы, успамины). ДАПАМАЖЫЦЕ КАЛиЛАСКА!!!!
нужно составить репортаж! (на беларускай мове)
СПАСИБО БОЛЬШОЕ!
Читайте также
вяликага горада.Тады Каця была цихай,хударлявай дзяучынкай.Яе вяликия,крыху сумныя вочы зусим па-даросламу глядзели на свет. За хатай пачынауся луг.Ён адразу пакликау малую да сябе,дау ёй мноства цикавых забау. У той дзень Каця ужо сабралася дамоу,як зауважыла над галавой маленькую шэрую птушачку,якая чамусьци кинулася ёй пад ноги у высокую траву.Ци не хворая яна?-падумала Каця. Птушка была не хворая.Высока над лугам кружыу вялизны каршун.Каця здагадалася,што драпежник хацеу схапиць бездапаможнае птушанё,и прыкрыла яго сваёй хусткай. З тае пары Каця ужо ведала,што не усё у прыродзе так лагодна и хораша,як здаецца. ЗАДАНИЯ: 1.Вызначце тып тэксту.Адказ абгрунтуйце. 2.Вызначце стыль тэксту.Дайце тэксту загаловак. 3.Напишице азначэнне прыслоуя.Прывядзице прыклады. 4.Пазначце над прыслоуями их разрад па значэнни. 5.Выканайце марфалагичны и словаутваральны разбор слова чамусьци,адразу.
яшчэ летняе сонца толькі-толькі выглядала першымі праменямі з-за далягляду...Неўзабаве праз нейкія пятнаццаць-дваццаць хвілін луг уквеціўся людскімі постацямі і свежыя духмяныя пракосы роўныя і шырокія ляглі ў поперак яго. Часам каса ўзнятая кім-сьці каб памянціць так адлюстоувала сонца, што здавалася нібыта яркая маланка пранізвала паветра над лугом.
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта схіліўшы амаль да зямлі ядраныя вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бора гарачы водар смалы змешанай з хмельным пахам спелай збажыны і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі не спяшаючыся збяглі з узгорку набягалі адна на адну і разбіваючыся ў нізіне адступалі назад заспакоеныя на нейкі момант.
усмихнулася, кали убачыла_як у яе унучки ходзяць руки, месячы цеста.
2. Каб хлопчык трохи падцягнууся _ настауница параила часцей писаць дыктанты дома.
3. А вы чули, што _ кали хто наглядзицца у азёрную паду и памыецца ею, дак прыгажэйшым становицца.
4. ад бярозы, што пад ветрам раз пораз прыпадала да окна _ адарвауся и прылип жоуты лясток...
5. Кали сцихаюць самалёты, чуваць, як клепяць у вёсцы косы, бразгаюць у некага ля студни вёдры _ и кадахчуць на усё горла куры.
Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."
Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.
ХлебХлеб у хаце беларуса — гаспадар, у працы — сябра, а ў да-розе — таварыш.Ён галоўны на нашым стале. Беларусы заўсёды ставіліся да хлеба з вялікай павагай і пашанай.Для беларусаў вялікім грахом лічылася скідваць на падлогу хлебныя крошкі. Мы іх акуратненька збіралі, елі самі ці адда-валі птушкам.У Старажытным Егіпце сонца, золата і хлеб абазначаліся ад-ным значком — кружочкам з кропкаю ў ім. Сонца, золата і хлеб. Усё самае важнае. I ў нас гэтак лічылася. Толькі парадак быў крыху іншы: хлеб, сонца, золата. Бо словы «жыта» і «жыццё» маюць у беларусаў адзін і той жа корань.У беларусаў быў культ зерня, і людзі пакланяліся яму. Мы заўсёды помнілі, што кожнае зернетка старэйшае за нас, і ведалі, што яно вечнае. Яно тысячагоддзямі захоўвае ў сабе жыццё. Заўсёды гатова нарадзіць колас. Зярняты, знойдзеныя ў грабні-цах фараонаў, праз тысячы гадоў кінутыя ў зямлю, прарасталі і давалі ўраджай.